زنی می‌خواهم
که مانند درخت باشد
با برگ‌های سبزی که در باد می‌رقصند.
آغوشش
چون شاخه‌های درخت باز باشد
و خنده‌اش
از تاریکی‌های زمین الهام گرفته
در سرانگشت‌هایش پراکنده شود.
زنی می‌خواهم چون درخت
که هر طلوع و غروب
از افقی به افقی بگریزد
درحالی‌که از اسارت خود در خاک گریه می‌کند.
بیژن جلالی
0
