چادر زدن در دماغه ی سنگی رودخانه ی راپاهانوک
به هر چشم انداز چنان عشق می ورزیم
انگار پاره ای
از تن ما باشد
حتا بیابان
با آن سواحل بی دریا
حتا حفره های شهابی ماه _
آن صخره های تاول زده
که با نام آرزوهای ما
تعمید یافته اند.
می گوییم تن درخت
یا پای کوه
یا سرچشمه،
وقتی رود را
در آغوش می کشیم
دیگر از استعاره عبور کرده ایم.
لیندا پاستان
برگردان از آزاده کامیار
2+
